Linkblogs.

Κατά καιρούς συνάδελφοι μπλογκεράδες αποχωρούν -άλλοτε καταγγέλοντες, άλλοτε με λιγότερο θόρυβο- απο το μόνιτορ. Τα περι άνισης μεταχείρισης, οι καταγγελίες για σικέ λινκ-μπλόγκιν, η ανισότητα γραμματοσειρών κ.ο.κ. επαναλαμβάνονται και απο άλλους μπλογκεράδες που δεν επέλεξαν ακόμη την δυναμική στάση της αποχώρησης. Νομίζω ότι πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με το τι γράφουμε και κάπως λιγότερο με την ανταπόκριση που λαμβάνουμε εμείς ή κάποιος άλλος. Τα λινκμπλόγκς είναι μόνο ένα εργαλείο και ως τέτοιο πρέπει να τα βλέπουμε. Οταν κάνω λινκ ή λινκμπλόγκ σε κάποιο ποστ αυτό στο μυαλό μου εχει μόνο δύο έννοιες: να μπορώ να ξαναβρώ κάτι που μου άρεσε και δευτερευόντως να προτείνω έμμεσα σε κάποιον άλλο να το διαβάσει. Καμμία άλλη σκοπιμότητα. Οταν βλέπω διάφορα ποστ στο μόνιτορ, σχεδόν ποτέ δεν δίνω σημασία στο μέγεθος της γραμματοσειράς και λέω σχεδόν ποτέ γιατί μερικές φορές λειτουργώ αντίστροφα, ψάχνω σε ποστ με μικρές γραμματοσειρές γιατί εκεί βρίσκω κάτι που αξίζει ως γραφή, ως πρωτότυπη σκέψη, ως φρέσκια ματιά. Αυτά αναζητώ στην μπλογκόσφαιρα, απο "έγκριτους" δημοσιολόγους έχουμε ενα σωρό στις εφημερίδες , τα ραδιόφωνα, τις τηλεοράσεις.

Οσον αφορά τα λινκμπλόγκς, η ποσότητα με αφήνει αδιάφορο, δεν πάει να έχει δεκαπέντε μάκηδες και τάκηδες και σούλες κάποιο ποστ, εμένα με παρακινεί να το διαβάσω η υποσημείωση-έστω μονήρης- απο μπλογκεράδες που νομίζω ότι έχουν παραπλήσια κριτήρια μ' εμένα.

Πολύ κακό για το τίποτα; Oχι ακριβώς, αν σκεφτεί κανείς ότι τα ελληνόφωνα μπλογκς είναι γύρω στα χίλια μέσα σε 42 εκατομμύρια παγκοσμίως κι οτι παρά το επίσης περιορισμένο ποσοτικά κοινό στο οποίο απευθύνονται υπάρχουν πολλά με υψηλή ιστοθέαση, μέσα στις πρώτες δεκάδες χιλιάδων της παγκόσμιας κατάταξης.
Αρα κάποιο ρόλο πρέπει να παίζει και το μόνιτορ.

ο νάνος του Velazquez.

Ξεκινήσαμε χτες να πάμε για καφέ με τον Μπάμπη στα Καμένα Βούρλα. Λίγο μακριά βέβαια και ίσως να μην είναι και πολύ του συρμού ως προορισμός. Όμως ο Μπάμπης μόλις είχε αγοράσει το καινούργιο του αυτοκίνητο, ένα μουσταρδί Peugeot 207 GT και ήθελε να το στρώσει. Φτάσαμε κατά τις τρεις το μεσημέρι. Σταματήσαμε σ΄ ένα κάπως πιο μοντέρνο καφέ-μπαρ, λίγο πιο πέρα από τα παραδοσιακά γαλακτομπουρεκάδικα . Παραγγείλαμε τον παραδοσιακό πλέον καφέ στην Ελλάδα τον εσπρέσσο φρέντο που αντικατέστησε τον ως τώρα παραδοσιακό φραπέ. Πήραμε και εκμέκ με κανταΐφι και ο Μπάμπης άρχισε να μου διηγείται ένα όνειρο.

Δεν είμαι ψυχαναλυτής, ξαναδιάβασα όμως πρόσφατα το βιβλίο «ο Δήμιος του έρωτα » του Irvin Yalom. Έτσι με τις οδηγίες που δίνει στο κεφάλαιο ο Ονειρευτής, έδωσα στον Μπάμπη την ακόλουθη ερμηνεία: ο γιατρός είσαι εσύ, αλλά έχεις χάσει τον εαυτό σου, δεν σε αναγνωρίζει ούτε η θεία σου. Η θεία σου συμβολίζει το πώς βλέπεις τις γυναίκες, είναι ψηλότερη και νεότερη- άρα τις έχεις τοποθετήσει σε μια θέση σημαντικότερη από την πραγματική. Οι εξετάσεις για τις οποίες δεν πρόλαβες να προετοιμασθείς είναι οι στόχοι που δεν πρόλαβες να καταφέρεις στη ζωή σου. Τα νομίσματα που σου έπεσαν είναι οι επιθυμίες σου που δεν πραγματοποιήθηκαν και τις αναγνωρίζεις μόνο μέσα από συμβολικούς κωδικούς. Οι όροφοι που ανεβαίνεις πετώντας είναι τα στάδια της ζωής σου. Όλο το όνειρο δείχνει ένα έντονο άγχος. Φοβάσαι ότι θα πεθάνεις χωρίς να πραγματοποιήσεις τους στόχους σου, τις επιθυμίες σου. Η πτήση συμβολίζει την σεξουαλική πράξη, μ΄ αυτή προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τους φόβους της μετάβασης από το ένα στάδιο της ζωής σου στο άλλο και κυρίως τον έντονο φόβο του θανάτου.

To όνειρο

Βρίσκομαι σε μια περιοχή στο κέντρο της πόλης.
Πρόκειται να ξαναδώσω πανελλήνιες αλλά δεν έχω διαβάσει. Ψάχνω να βρω τα βιβλία μου αλλά δεν είναι στο σπίτι μου. Τελικά τα ανακαλύπτω να στέκονται σε ράφια στο σημείο όπου θα έπρεπε να είναι οι επιγραφές δύο καταστημάτων- ίσως βιβλιοπωλείων- που είναι κλειστά. Μάλλον τα έχει βάλει εκεί η πεθερά μου.
Μπαίνω σ’ ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Μοιάζει με την Μεγάλη Βρετανία και με τα ξενοδοχεία στα αστυνομικά μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι. Μεγάλη σάλα στο ισόγειο, φαρδιές σκάλες με περίτεχνα κάγκελα, ένοικοι με ενδυμασίες αστικές αγγλικές των αρχών του 1900. Αρχίζω να ανεβαίνω τους ορόφους πετώντας. Προσπερνώ την αδερφή του πατέρα μου που φαίνεται αρκετά νεότερη και ψηλότερη και δεν με αναγνωρίζει.
Σε κάποια σκάλα ανακαλύπτω ένα σωρό από νομίσματα. Πλησιάζω να δω ποιας χώρας είναι. Πίσω μου έρχεται ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου. Μου λέει ότι είναι μάρκες του ξενοδοχείου. Από την διερεύνηση ενός κωδικού αριθμού που φέρουν αποκαλύπτεται ότι ανήκουν στον γιατρό του ξενοδοχείου. Προτείνω να αναζητήσουμε τον γιατρό.
Φτάνουμε στον έκτο όροφο όπου συγκεντρωμένοι ένοικοι περιμένουν τον γιατρό που έχει αργήσει να ανοίξει το εντός του ξενοδοχείου ιατρείο του. Μια υπάλληλος της ασφάλειας του ξενοδοχείου με βαθμό επισμηνία βρίσκεται εκεί. Της ανακοινώνω το εύρημα των νομισμάτων και με την βεβαιότητα πλέον ότι κάτι κακό έχει συμβεί κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο του γιατρού.
Ξυπνάω.

Η δικτατορία της άγνοιας.

Η γνώση δεν παρουσιάζεται ως αληθινή παρά μόνο αν ταυτίζεται με το αντικείμενο (adequatio intellectus e rei) και η αλήθεια πρέπει να ταυτιστεί με την πραγματικότητα.

Στην ιστορία της φιλοσοφίας η γνώση θεωρήθηκε πάντοτε σαν μια δυνατότητα εξασφαλισμένη σε όλους , σαν κάτι το αδύνατο ή κάτι το δυνατό σε καθορισμένες συνθήκες. Στην πραγματικότητα τι συνέβαινε;

Στην Αρχαία Αίγυπτο για παράδειγμα η περιχαράκωση της γνώσης σε λίγους και η καταβύθιση στην άγνοια για τους πολλούς ήταν η αποτελεσματικότερη οδός για την διατήρηση της ιεραρχημένης κοινωνίας.

Τα ιερογλυφικά μπορούσαν να τα αποκωδικοποιήσουν οι εκλεκτοί κι αυτή ήταν η ειδοποιός τους διαφορά από τους άβουλους δουλοπάροικους που μοχθούσαν για την επιβίωση όλων.

Στον Μεσαίωνα οι ημιφωτισμένες βιβλιοθήκες ήταν στην διάθεση των μοναχών, οι χωρικοί έκαναν την προσευχή τους κάτω από τον κατασκότεινο ουρανό ανακατεύοντας παγανιστικές δοξασίες με χριστιανικό δογματισμό.

Σήμερα οι μάζες αναστενάζουν στα γήπεδα, αποκεφαλίζονται ακούσια μπροστά σε slapstick τηλεοπτικά show, παραπληροφορούνται ασυνείδητα από την πιο άκριτη δημοσιογραφία όλων των εποχών. Ελάχιστοι διανοούμενοι ξεπορτίζουν από το μαντρί της άγνοιας και δημοσιολογούν.

Ο στόχος της δικτατορίας της άγνοιας είναι το κέρδος, αλλά το κέρδος δεν είναι αυτοσκοπός.

Η παραγωγή αγαθών απαιτείται για να ζήσεις καλά, πρέπει όμως να γνωρίζεις πώς να ζήσεις καλά.

μετονομασίες...

Την μετονομασία της Β. Σοφίας και της Β. Αμαλίας (όπου β=βασίλισσα) σε Α.Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή, επιθυμεί το δημοτικό συμβούλιο Αθήνας. Στην Θεσσαλονίκη ο Μπουτάρης, πιο τολμηρός, επιθυμεί να μετονομαστεί η Αγίου Παύλου σε Κεμάλ. Τι μου θυμίζουν αυτά...

mal di luna

Την κατάρα μου να'χεις...αγάπη μου.

Hξερα ότι είχαμε ημερομηνία λήξεως , το ήξερα τόσο καλά όσο κι εκείνα τα μεξικάνικα φασόλια που τρώγαμε , έτσι , κρύα απ' την κονσέρβα, ρουφώντας μεγάλες γουλιές γλυκό σαμιώτικο, βιαστικά , γιά να γυρίσουμε πάλι στο κρεββάτι , να ξεσκιστούμε .
Γιατί , ο πόνος ματάκια μου δεν είναι άγγιγμα ελαφιού . Ποτέ δεν ήταν ...

Η συνέχεια εδώ, σ'ένα blog που δέχεται ακόμα επισκέψεις και μπαίνει ως link έξι μήνες μετά το τελευταίο post.

Για ένα πουκάμισο αδειανό,

Ακατανόητο, περίπου σχιζοφρενικό χαρακτήρισε το τοπίο στην ανώτατη εκπαίδευση, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιώργος Γραμματικάκης.
Πολύ φασαρία για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Για την υπουργό είπε ότι απετέλεσε την μεγαλύτερη διάψευση-απογοήτευση για όλη την ακαδημαική κοινότητα.
Για τα πανεπιστήμια ζήτησε πραγματική αυτοτέλεια και μεγαλύτερη οικονομική υποστήριξη.

Αν το πανεπιστήμιο δεν μας καταλαβαίνει...

Θυμάμαι τον Σάββα Τοσοδουλίδη από την κατάληψη της Σχολής όπου ήμασταν συμφοιτητές πολλά χρόνια πριν. Δεν συμφωνούσε απόλυτα με την κατάληψη ως μέσο διεκδίκησης γιατί φοβόταν, έλεγε, μην χαθεί το εξάμηνο. Ο Σάββας ήταν ένα σκυθρωπό παιδί με γαμψή μύτη, γουρλωτά μάτια και αυξημένη περίμετρο μέσης. Κάπνιζε πάρα πολύ και μιλούσε ελάχιστα και χαμηλόφωνα .

Την μετέπειτα ένθερμη συμμετοχή του στην κατάληψη την αποδώσαμε τότε στο ανομολόγητο αλλά εμφανές ενδιαφέρον του για την συμφοιτήτριά μας την Θεογνωσία, μια αδύνατη και γενικώς αδιάφορη κοπέλα από την Κομοτηνή. Η κατάληψη τραβούσε σε μάκρος, ο κόσμος απογοητευόταν και σιγά-σιγά αραίωνε, και ο Σάββας περνούσε ατελείωτες ώρες περιφρουρώντας την σχολή παρέα με την Θεογνωσία, με ένα γυάλινο βαζάκι από μαγιονέζα που χρησιμοποιούσε για να πίνει στιγμιαίο καφέ και μια τράπουλα με την οποία την μάθαινε να παίζει μπουρλότο.

Οι δυό τους έμοιαζαν με ζευγάρι που ζεί χρόνια μαζί από συνήθεια και συνεννοείται με δικούς του κώδικες. Κάποια στιγμή έλειψα για δύο-τρεις μέρες και όταν επέστρεψα βρήκα τον Σάββα μόνο του και ακόμα πιο δυστυχισμένο από παλιότερα. Η Θεογνωσία τα είχε φτιάξει με τον συμφοιτητή μας τον Μ. τον πιο ομιλητικό στις συνελεύσεις, που έλεγε πάντα: αν το πανεπιστήμιο δεν μας καταλαβαίνει, τότε θα το καταλάβουμε εμείς.

Από τότε ο Σάββας ακολούθησε πανεπιστημιακή καριέρα, αν και τόσα χρόνια μετά δεν εχει μια σταθερή θέση και συνεχώς εξαρτάται από τις επιχορηγήσεις κρατικές και μη. Το περασμένο σαββατοκύριακο συναντήθηκαν μ’έναν φίλο, σ’ένα μεγαλοξενοδοχείο όπου γινόταν ένα επιστημονικό συνέδριο, χρηματοδοτούμενο από μια εταιρεία.

Στο ξενοδοχείο βρισκόταν και δεκάδες ευειδέστατες κοπέλες που έπαιρναν μέρος στα καλλιστεία Σερβίας-Μαυροβουνίου. Ο Σάββας τις κοιτούσε με τα μάτια του ακόμα πιο γουρλωμένα και τις μακάριζε γιατί αυτές εκτός από νιάτα και ομορφιά, έχουν ακόμα ένα όνειρο, ενώ αυτός κανένα. Σχολιάζοντας τα των τωρινών καταλήψεων και αφού πρώτα απείλησε θεούς και δαίμονες αν η όλη ιστορία καθυστερήσει την έρευνά του, κατέληξε: και εγώ πολλές φορές δεν συμφωνώ με την εταιρεία που με χρηματοδοτεί, τι να κάνω, να την καταλάβω;

Φαντασμαγορικός Καπιταλισμός.

Σκηνές μέσα σ’ ένα λεωφορείο στην Ποσειδώνος : αλλοδαποί, συνταξιούχοι ναυτικοί, λουόμενοι, κοριτσάκια με ακουστικά στ’ αυτιά, χαλαρή διάθεση στα πρόσωπα, συζητήσεις για θέματα διαχρονικά και επίκαιρα.
Έξω περνούν κάμπριο αυτοκίνητα, τα καταστήματα είναι ευάερα, τα παραλιακά μαγαζιά διασκέδασης διακοσμημένα με φανταχτερά χρώματα. Φοίνικες και καγγελάκια πλαισιώνουν μπαμπάδες με καρότσια που βολτάρουν παραθαλάσσια, κυρίες βγάζουν τα σκυλάκια τους για βόλτα.
Κι ενώ σκέφτομαι ώ τι φαντασμαγορικός καπιταλισμός, ξαφνικά το σκηνικό της ευδαιμονίας ανατρέπεται, ασθενοφόρα και πυροσβεστικά με τις σειρήνες τους σε μέτρια ένταση μας προσπερνούν, οι μεσόκοπες λουόμενες σταυροκοπιούνται, τα κοριτσάκια εγκαταλείπουν προσωρινώς την νιρβάνα των walkman, οι διαχρονικοί αναλυτές επιστρέφουν αιφνιδίως στο τώρα: κάποιον τον χτύπησε το τράμ, αυτοκτονία ίσως.

Αστικό τοπίο.

Είχε δημοσιευτεί στα Παράθυρα, πρό πραξικοπήματος.

Νέα διεύθυνση : εδώ

Τα καλύτερα ελληνικά blogs.

*Διαβάζω με προσοχή τα ελληνικά web logs εδώ και αρκετό καιρό. Άλλα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, άλλα μικρότερο. Νομίζω ότι μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες :

1. αυτά που ο δημιουργός τους έχει κατανοήσει καλά τι θέλει, έχει συνειδητοποιήσει ποιος είναι και τι προσδοκά από τους άλλους. Μπορεί να πειραματίζονται ως προς την θεματολογία, το ύφος της γραφής ή την εμφάνιση, το αποτέλεσμα παραμένει πάντα αξιόλογο. Τέτοια web logs είναι της λοκαντιέρας του Goldoni, της Μαρκησίας Von Kleist,του Γ.Χοιροβοσκού, του Old Boy, του George le Nonce και μερικά ακόμα που αναφέρω στους συδέσμους μου.

2. αυτά που ο δημιουργός τα αντιμετωπίζει ωσάν κακομαθημένα παιδιά, αισθάνεται δηλαδή ενοχές γι΄αυτά και τις βγάζει κατηγορώντας όλους τους άλλους.

Πεθαίνοντας στο Guantanamo Bay.

Θα απελευθερωνόταν ο ένας από τους τρείς αυτόχειρες του Guantanamo. Δεν το γνώριζε όμως γιατί δεν είχε αποφασισθεί σε ποια χώρα θα τον έστελναν.
Η κριτική διογκώνεται, ακόμα και στους κόλπους των Ρεπουμπλικανών.
Τα αυτονόητα επανέρχονται, ότι ο καθένας πρέπει να δικάζεται, αν υπάρχουν κατηγορίες και όχι να κρατείται, να βασανίζεται κ.ο.κ.
Ο προς μεταφορά αυτόχειρας ονομαζόταν Mani Shaman Turki al-Habardi Al-Utaybi.
Ενας δικηγόρος περιέγραψε την κατάσταση των κρατουμένων ως απελπιστική.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους έχει ειπωθεί ότι θα φτάσουν πενήντα χρονών μέχρι να βγουν, αν βγουν ποτέ. Τους έχει αρνηθεί ακρόαση, δεν έχουν καμία πιθανότητα απελευθέρωσης.
Ο Al-Utaybi. είχε θεωρηθεί ασφαλές πρόσωπο,υποψήφιος για απελευθέρωση αλλά δεν είχαν που να τον στείλουν.
Στο Guantanamo Bay κρατούνται 460 φυλακισμένοι στην πλειοψηφία τους χωρίς κατηγορίες.
Εχουν γίνει δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας χωρίς επιτυχία ως τώρα.

ΔΙΑΔΩΣΕΤΟ!

Εδώ Πολυτεχνείο

Η νεκροψία του αλ Ζαρκάουι.

Με την εκτέλεση του αλ Ζαρκάουι οι Αμερικανοί θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα ισχύος σε πολλούς αποδέκτες. Ο πρώτος στόχος βρίσκεται στο εσωτερικό των ίδιων των Η.Π.Α. όπου η δυσαρέσκεια, ο σκεπτικισμός, η απογοήτευση για την συνεχιζόμενη εμπλοκή στο Ιράκ διαρκώς διογκώνονται. Μια πρώτη περιήγηση σε προσωπικές ιστοσελίδες Αμερικάνών δείχνει ότι η εκτέλεση τους έχει δώσει ελπίδες ότι η κατάσταση βαίνει προς εκτόνωση.

Ο δεύτερος στόχος είναι η Ιρακινή αντίσταση και ο Ισλαμικός κόσμος. Εκει τα πράγματα είναι δυσκολότερα και μάλλον περισσότερο φανατισμό προκαλούν ενέργειες σαν αυτή. Αλλωστε για την δική τους κουλτούρα κάποιος που σκοτώνεται για το Ισλάμ δεν ηττάται, αντιθέτως γίνεται μάρτυρας.

Ο τρίτος στόχος τόσο μέσω της εκτέλεσης όσο μέσω του συμβολισμού της νεκροψίας είναι ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς. Νεκροψία γιατί; αναρωτιέται κανείς. Υπάρχει περίπτωση να πέθανε από παθολογικά αίτια, από την νόσο των πτηνών για παράδειγμα;. Όχι βέβαια αλλά η τήρηση των προβλεπόμενων διαδικασιών δίνει μια επίφαση νομιμότητας σε δύσκολους καιρούς. Ταυτόχρονα η νεκροψία βεβαιώνει τους πάντες ότι ο αντίπαλος εξολοθρεύτηκε οριστικά. Παρ όλα αυτά μια μικρή δημοσκόπηση στο in.gr* δείχνει ότι ούτε εμείς πειστήκαμε για το κλείσιμο του κύκλου της βίας. Ενας νεκρός αλ Ζαρκάουι δεν φτάνει για να τελειώσει ο πόλεμος, ούτε οι αυτοκτονίες κρατουμένων θα κλείσουν τα Γκουαντάναμο.

* Τι πιστεύετε για το μέλλον του Ιράκ;

Θα περιοριστεί η βία :192--12,08%

Η κατάσταση θα παραμείνει ίδια: 641--40,31%

Θα κλιμακωθούν οι επιθέσεις :731---45,97%

Δεν ξέρω / Δεν απαντώ :26--1,64% Σύνολο:1590

Πάρε αυτό το κομπολόι*

...για να θυμάσαι τον Νίκο

*Αντικείμενο-φετίχ και σημάδι αναγνώρισης απανταχού των Ελλήνων

Που πηγαίνουν οι ελέφαντες όταν γερνάνε;

Υπάρχει ένας άνθρωπος που τον γνωρίζω σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τον έχω δει σε καλές και σε άσχημες στιγμές, δικές μου και δικές του. Άρχισα να καπνίζω ίσως επηρεασμένος από το ότι κάπνιζε τότε.
Αργότερα έπαθε στεφανιαία νόσο και έκανε by pass. Έκοψε το κάπνισμα αλλά το πάθος του για το φαγητό και τις γυναίκες παρέμεινε αμείωτο. Μετά το by pass τον είδα για μία και μόνη φορά να δακρύζει.
Ήταν καλοκαίρι σε μια ταβέρνα στην Πάρο, είχε βάλει μια πετσέτα μπροστά από το πρόσωπό του για να κρύψει τα δάκρυά του και μου είπε: θα πεθάνω…
Από τότε πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια.
Για κάποια χρόνια τον έβλεπα σπάνια, μιλούσαμε πάντα στο τηλέφωνο και πάντα μου έλεγε ότι γνωρίζει συνεχώς γυναίκες, απορώντας για την δική μου αποκλειστική σχέση.
Πρίν από λίγο καιρό ξαναβρεθήκαμε και άρχισε να μου μιλά όχι για τις παροδικές εξωσυζυγικές περιπέτειες-που τώρα πια αρχίζω να αμφισβητώ αν όντως υπήρχαν- αλλά για μια σχέση διάρκειας τριάντα ετών που διατηρεί και που είναι σε γνώση της συζύγου του.
Μιλούσε για την γυναίκα αυτή με τρυφερότητα, σχεδόν αμυδρή αλλά πρωτοφανέρωτη για αυτόν. Για τους συγγενείς της αναφερόταν σαν να είναι-μεταξύ σοβαρού και αστείου- και δικοί του συγγενείς. Την ώρα εκείνη που τον άκουγα να μιλάει δεν μου έκαναν όλα αυτά ιδιαίτερη εντύπωση καθώς είναι ένας άνθρωπος συχνά υπερβολικός στον λόγο του.
Αργότερα μόνος μου πια ξαναέφερα όλη την εικόνα στο μυαλό μου κι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, αυτός ο απολογητικός λόγος είναι η αγωνία του γερασμένου ελέφαντα που ψάχνει ένα μέρος να ξαποστάσει με ησυχία;
Tόσα χρόνια που μου μιλούσε για σεξουαλικές επιβεβαιώσεις-πραγματικές ή φανταστικές, δεν έχει σημασία, σημασία έχει η αφήγηση - είχα σκεφτεί ότι αυτό που στην πραγματικότητα αναζητούσε ήταν η συναισθηματική ασφάλεια. Τι τον κάνει να το ομολογήσει και ο ίδιος;

Τι έπαθε πάλι ο Τσαγκαρουσιάνος;

Στην στήλη του στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 3/6/06 αναδημοσιεύει ένα άρθρο από το e-rooster με το οποίο τάσσεται κατά των κινητοποιήσεων των φοιτητών ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Καταλαβαίνει κανείς ότι αντιτίθεται στην life-style ιδεολογία του η έννοια ενός πανεπιστημίου που λειτουργεί ως χώρος ελεύθερης ανάπτυξης και διακίνησης γνώσης και ιδεών.

Δεν τρέφω αυταπάτες ότι το πανεπιστήμιο όπως είναι σήμερα αποτελεί έναν προστατευμένο παράδεισο μέσα στην ζούγκλα της ιδιοτέλειας της αγοράς.

Αλλά είναι λίγο ύποπτο κάποιος που συνήθως απέχει από τον σχολιασμό της τρέχουσας επικαιρότητας ξαφνικά να παίρνει μια θέση τόσο ξεκάθαρα φιλοκυβερνητική. Η κυβέρνηση σίγουρα θα εκτιμήσει την βοήθεια που της προσφέρει. Ένας τέως αμφισβητίας πάντα μπορεί να αξιοποιηθεί στο υπουργείο πολιτισμού.

WEBLOG

Διάβασα κάπου στο ίντερνετ ότι δεκαπέντε στους εκατό ανθρώπους έχουν πρόσβαση σ'αυτό . Από το ένα περίπου δις. τα σαρανταδύο εκατομμύρια έχουν μπλογκ. Πρόκειται για ένα ποσοστό που είναι μικρό ακόμα. Και επειδή η ελευθερία του τύπου περιορίζεται σ’ αυτούς που έχουν ιδιοκτησία στον τύπο , ελπίζω ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν τα επόμενα χρόνια .
Το ζητούμενο είναι η όσο το δυνατό μεγαλύτερη πρόσβαση στην πληροφορία και την γνώση, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών .