Που πηγαίνουν οι ελέφαντες όταν γερνάνε;

Υπάρχει ένας άνθρωπος που τον γνωρίζω σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τον έχω δει σε καλές και σε άσχημες στιγμές, δικές μου και δικές του. Άρχισα να καπνίζω ίσως επηρεασμένος από το ότι κάπνιζε τότε.
Αργότερα έπαθε στεφανιαία νόσο και έκανε by pass. Έκοψε το κάπνισμα αλλά το πάθος του για το φαγητό και τις γυναίκες παρέμεινε αμείωτο. Μετά το by pass τον είδα για μία και μόνη φορά να δακρύζει.
Ήταν καλοκαίρι σε μια ταβέρνα στην Πάρο, είχε βάλει μια πετσέτα μπροστά από το πρόσωπό του για να κρύψει τα δάκρυά του και μου είπε: θα πεθάνω…
Από τότε πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια.
Για κάποια χρόνια τον έβλεπα σπάνια, μιλούσαμε πάντα στο τηλέφωνο και πάντα μου έλεγε ότι γνωρίζει συνεχώς γυναίκες, απορώντας για την δική μου αποκλειστική σχέση.
Πρίν από λίγο καιρό ξαναβρεθήκαμε και άρχισε να μου μιλά όχι για τις παροδικές εξωσυζυγικές περιπέτειες-που τώρα πια αρχίζω να αμφισβητώ αν όντως υπήρχαν- αλλά για μια σχέση διάρκειας τριάντα ετών που διατηρεί και που είναι σε γνώση της συζύγου του.
Μιλούσε για την γυναίκα αυτή με τρυφερότητα, σχεδόν αμυδρή αλλά πρωτοφανέρωτη για αυτόν. Για τους συγγενείς της αναφερόταν σαν να είναι-μεταξύ σοβαρού και αστείου- και δικοί του συγγενείς. Την ώρα εκείνη που τον άκουγα να μιλάει δεν μου έκαναν όλα αυτά ιδιαίτερη εντύπωση καθώς είναι ένας άνθρωπος συχνά υπερβολικός στον λόγο του.
Αργότερα μόνος μου πια ξαναέφερα όλη την εικόνα στο μυαλό μου κι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι, αυτός ο απολογητικός λόγος είναι η αγωνία του γερασμένου ελέφαντα που ψάχνει ένα μέρος να ξαποστάσει με ησυχία;
Tόσα χρόνια που μου μιλούσε για σεξουαλικές επιβεβαιώσεις-πραγματικές ή φανταστικές, δεν έχει σημασία, σημασία έχει η αφήγηση - είχα σκεφτεί ότι αυτό που στην πραγματικότητα αναζητούσε ήταν η συναισθηματική ασφάλεια. Τι τον κάνει να το ομολογήσει και ο ίδιος;