30.3.06

OMONOIA


Πέμπτη μεσημέρι στο Μετρό στον σταθμό της Ομόνοιας δύο τριαντάρηδες που κάθονται απέναντι μου παραχωρούν την θέση τους σε δύο κυρίους άνω των εβδομήντα, οι οποίοι μετά από σύντομο δισταγμό, κάθονται. Φορούν και οι δύο πουλόβερ κάτω από το σακάκι τους παρά τη ζέστη, τα παπούτσια τους είναι πολυφορεμένα αλλά καθαρά και έχω την εντύπωση ότι μυρίζουν αλκοόλ. Σίγουρα όμως δεν είναι μεθυσμένοι. Ο ένας έχει σταυρωμένα τα χέρια του που τρέμουν, ο άλλος τα κουνάει διαρκώς καθώς μιλά. Ο Parkinson ρωτά τον κάτοχο των εκφραστικών χεριών: πως πάει η κυρά σου; -η καρδιά μου; απαντά ο άλλος, ά, η κυρά μου, άσε προβλήματα…για μερικά λεπτά δεν ακούγεται η συζήτηση γιατί την καλύπτει ο θόρυβος του τρένου. Συζητούν για το κοινό τους παρελθόν όταν εργάζονταν. Παρά τα κουρασμένα κορμιά τα μάτια τους έχουν κάτι το νεανικό- η είναι ελαφρά μέθη; Mάλλον ενθουσιάζονται με την ίδια τους την νοσταλγία. Λίγο πριν αποχωριστούν ανταλλάσσουν χρήσιμες πληροφορίες για τα δρομολόγια των λεωφορείων και ο κάτοχος των εκφραστικών χεριών βγαίνει πρώτος από το τρένο. Και οι δύο είναι πολύ πιο ικανοποιημένοι .Οι εκλείψεις ηλίου, το άγχος της χαμηλής σύνταξης τα προβλήματα της κυράς, οι ουρές στο ΙΚΑ, απομακρύνθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά απλής και ειλικρινούς κουβέντας.

27.3.06

Τι είναι τέχνη(2)

Πίστη και Εμπιστοσύνη

Καθημερινά τίς τελευταίες μέρες τα πρωινάδικα ασχολούνται με τον άφθαρτο μοναχό της Ι.Μ.Αγάθωνος. Πλήθη πιστών εκδράμουν για να προσκυνήσουν στην Φθιώτιδα.
Μάταια κάποιοι προσπαθούν να αποδώσουν το φαινόμενο σε φυσικά αίτια καθώς ο μακαριστός Βησσαρίων δεν έχει αγιοποιηθεί ακόμη.
Αντιμετωπίζονται απο τους πιστούς ως άθεοι. Και δίκαια ίσως μια που η πίστη δεν χρειάζεται επιστημονικές αποδείξεις.

Αλλού τα πράγματα είναι χειρότερα για τους αγνωστικιστές. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Μιννεσότα οι άθεοι είναι η μειονότητα που εμπιστεύονται λιγότερο οι Αμερικανοί. Οι ερωτηθέντες τοποθετούν τους άθεους κάτω απο τους Μουσουλμάνους, τους πρόσφατους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους και άλλες μειονότητες, στο πόσο συμμετέχουν στο όραμα της Αμερικάνικης κοινωνίας.

Ενα Αμερικάνικο όνειρο το οποίο έτσι κι αλλιώς πολλοί στην χώρα μας, πιστοί και μη, αρνούνται να εμπιστευτούν.

26.3.06

διάπλασις των παίδων

...και των bloggers;


απο το περιοδικό Γαλέρα.

20.3.06

έζησε με το τίποτα


Και πλέκοντας εγκώμια περί τους αθανάτους
την αίγλη τους το ύφος τους και το παράστημα τους
και πλέκοντας εγκώμια περί τους αθανάτους
με κεφαλαία τ' όνομα και το παράνομά τους

Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
παρέα με παράσιτα και με λακέδες άλλους
και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
για τους πολύ σημαντικούς και τους πολύ μεγάλους

Και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
για μια σταγόνα έλεος πουλώντας την ψυχή του
και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του


Σε πόσους "ανώνυμους" και"επώνυμους" θα ταίριαζαν αυτοί οι στίχοι του Άκη Πάνου ;

15.3.06

τα ζουμπούλια στην κυρία



Ως οπαδός του σύγχρονου life-style η ευειδής εικονιζόμενη κυρία δεν μπορούσε παρά να επιλέξει τα εξής:

1) να αγοράσει σπίτι στην Πολιτεία και όχι στην Κυψέλη

2)να συλληφθεί στο Παρίσι και όχι στην Κακαβιά

3)να μεταχθεί στις φυλακές όπως ο Κουφοντίνας και όχι όπως ο Ματέι

Αυτό είναι το σύγχρονο ελληνικό μικροαστικό πρότυπο που ήρθε να αντικαταστήσει την τηλεόραση με σεμεδάκι στο τριάρι εξ αντιπαροχής.

14.3.06

Οδυσσέας


Posted by Picasa Λυτρώθηκες από τη λύτρωση, είπε κι η φωνή του ήταν τραχιά, βραχνιασμένη από τους αγέρηδες της θάλασσας, λυτρώθηκες από τη λύτρωση, ετούτος είναι ο πιο αψηλός άθλος του ανθρώπου, τέλεψε η θητεία σου στην ελπίδα και στο φόβο, έσκυψες στην άβυσσο κι είδες αναποδογυρισμένο το είδωλο του κόσμου και δεν τρόμαξες . Σκύψαμε μαζί στην άβυσσο, σύντροφε ακριβέ και δεν τρομάξαμε. Θυμάσαι ;


Νίκος Καζαντζάκης : Αναφορά στον Γκρέκο

9.3.06

στον κήπο των ονείρων

Εις μάτην επανέρχομαι
αναζητώντας χώρους γνώριμους
πρόσωπα προσηνή
σκιές ανθρώπων, απόηχους λέξεων
φθαρμένες φωτογραφίες
μέρες αδάκρυστες.

νοσος των πτηνων

Του Γ.Ιωαννου απο το περιοδικο Γαλερα, τευχος 2/2006

7.3.06

τι είναι τέχνη;


Το τριήμερο είχα πάει όπως όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας στην επαρχία. Επειδή η τηλεόραση δεν έπιανε καλά χάζεψα κάποια στιγμή ένα παιδικό βιβλίο όπου βρήκα τον εξής ορισμό : τέχνη είναι το σύνολο των υλικών και των μέσων που χρησιμοποιούνται σε μια διαδικασία.
Ο ορισμός αυτός μου φάνηκε κάπως αόριστος και όταν επέστρεψα στην Αθήνα μετά από ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα έξω από την Λαμία, από όπου και η σημερινή φωτογραφία, κοίταξα σ’ ένα βιβλίο για μεγάλους.

Εκεί λέει ότι τέχνη ονομάζεται κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που χρησιμοποιώντας διάφορες γνώσεις τις εφαρμόζει για την πραγματοποίηση ενός ορισμένου σκοπού. Η εκδοχή αυτή εμπεριέχει δύο έννοιες: την αισθητική δραστηριότητα γενικά και την έννοια του επαγγέλματος η της τεχνικής ικανότητας.
Πρόγονοι του όρου, όπως χρησιμοποιείται σήμερά, είναι η ελληνική λέξη τέχνη και η λατινική ars.
Στον μεσαίωνα αυτοί που ασκούν μια ελευθέρια τέχνη (γιατροί, ποιητές, νομικοί, μουσικοί) λέγονται καλλιτέχνες –artisti και εκείνοι που ασκούν μια όχι ελευθέρια τέχνη λέγονται τεχνίτες-artigiani.
Η φίλη μου η Αδαμαντία λέει πως τέχνη είναι ότι θεραπεύει.

Τελικά πιστεύω οτι η τέχνη δεν έχει ούτε ορισμό ούτε περιορισμούς.

1.3.06

Δρόμοι Παλιοί


Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ερμηνευτές: Γιώργος Νταλάρας, Δήμητρα Γαλάνη