OMONOIA

Πέμπτη μεσημέρι στο Μετρό στον σταθμό της Ομόνοιας δύο τριαντάρηδες που κάθονται απέναντι μου παραχωρούν την θέση τους σε δύο κυρίους άνω των εβδομήντα, οι οποίοι μετά από σύντομο δισταγμό, κάθονται. Φορούν και οι δύο πουλόβερ κάτω από το σακάκι τους παρά τη ζέστη, τα παπούτσια τους είναι πολυφορεμένα αλλά καθαρά και έχω την εντύπωση ότι μυρίζουν αλκοόλ. Σίγουρα όμως δεν είναι μεθυσμένοι. Ο ένας έχει σταυρωμένα τα χέρια του που τρέμουν, ο άλλος τα κουνάει διαρκώς καθώς μιλά. Ο Parkinson ρωτά τον κάτοχο των εκφραστικών χεριών: πως πάει η κυρά σου; -η καρδιά μου; απαντά ο άλλος, ά, η κυρά μου, άσε προβλήματα…για μερικά λεπτά δεν ακούγεται η συζήτηση γιατί την καλύπτει ο θόρυβος του τρένου. Συζητούν για το κοινό τους παρελθόν όταν εργάζονταν. Παρά τα κουρασμένα κορμιά τα μάτια τους έχουν κάτι το νεανικό- η είναι ελαφρά μέθη; Mάλλον ενθουσιάζονται με την ίδια τους την νοσταλγία. Λίγο πριν αποχωριστούν ανταλλάσσουν χρήσιμες πληροφορίες για τα δρομολόγια των λεωφορείων και ο κάτοχος των εκφραστικών χεριών βγαίνει πρώτος από το τρένο. Και οι δύο είναι πολύ πιο ικανοποιημένοι .Οι εκλείψεις ηλίου, το άγχος της χαμηλής σύνταξης τα προβλήματα της κυράς, οι ουρές στο ΙΚΑ, απομακρύνθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά απλής και ειλικρινούς κουβέντας.