To όνειρο

Βρίσκομαι σε μια περιοχή στο κέντρο της πόλης.
Πρόκειται να ξαναδώσω πανελλήνιες αλλά δεν έχω διαβάσει. Ψάχνω να βρω τα βιβλία μου αλλά δεν είναι στο σπίτι μου. Τελικά τα ανακαλύπτω να στέκονται σε ράφια στο σημείο όπου θα έπρεπε να είναι οι επιγραφές δύο καταστημάτων- ίσως βιβλιοπωλείων- που είναι κλειστά. Μάλλον τα έχει βάλει εκεί η πεθερά μου.
Μπαίνω σ’ ένα μεγάλο ξενοδοχείο. Μοιάζει με την Μεγάλη Βρετανία και με τα ξενοδοχεία στα αστυνομικά μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι. Μεγάλη σάλα στο ισόγειο, φαρδιές σκάλες με περίτεχνα κάγκελα, ένοικοι με ενδυμασίες αστικές αγγλικές των αρχών του 1900. Αρχίζω να ανεβαίνω τους ορόφους πετώντας. Προσπερνώ την αδερφή του πατέρα μου που φαίνεται αρκετά νεότερη και ψηλότερη και δεν με αναγνωρίζει.
Σε κάποια σκάλα ανακαλύπτω ένα σωρό από νομίσματα. Πλησιάζω να δω ποιας χώρας είναι. Πίσω μου έρχεται ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου. Μου λέει ότι είναι μάρκες του ξενοδοχείου. Από την διερεύνηση ενός κωδικού αριθμού που φέρουν αποκαλύπτεται ότι ανήκουν στον γιατρό του ξενοδοχείου. Προτείνω να αναζητήσουμε τον γιατρό.
Φτάνουμε στον έκτο όροφο όπου συγκεντρωμένοι ένοικοι περιμένουν τον γιατρό που έχει αργήσει να ανοίξει το εντός του ξενοδοχείου ιατρείο του. Μια υπάλληλος της ασφάλειας του ξενοδοχείου με βαθμό επισμηνία βρίσκεται εκεί. Της ανακοινώνω το εύρημα των νομισμάτων και με την βεβαιότητα πλέον ότι κάτι κακό έχει συμβεί κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο του γιατρού.
Ξυπνάω.