Ο ηλικιωμένος συγγραφέας ξύπνησε γύρω στις 11.30 το πρωί. Ανακάθισε στο τεράστιο κρεβάτι του, παραμέρισε τις κουνουπιέρες και έριξε μια νυσταγμένη ματιά στην Banana Libra, την εφημερίδα που διάβαζε κάθε πρωί και της οποίας ήταν βασικός μέτοχος. Κάποιος Mercader είχε εκτελέσει τον Trotski, αναταραχές στην σχολή Αγροτικής παραγωγής. Φώναξε το υπηρέτη του και του έκανε παρατήρηση γιατί τα κρουασάν είχαν κρυώσει. Εδώ και χρόνια τρεφόταν μόνο με κρουασάν που ο υπηρέτης αγόραζε καθημερινά από τον καλύτερο φούρνο του μεξικάνικου χωριού. Με τον υπηρέτη μιλούσαν μόνο για τα κρουασάν, αν είναι καλά ψημένα , αν έχουν όσο βούτυρο χρειάζεται, αν θέλει κι άλλα. Αναταραχές, σκέφτηκε, τι να θέλουν πάλι τα παλιόπαιδα.
Ξαναφώναξε τον υπηρέτη του και τον διέταξε να του φέρει την συσκευή του Bell, όπως ονόμαζε το τηλέφωνο. Ήταν από τους πρώτους που απέκτησαν τηλέφωνο στο Μεξικό και θεωρούσε σημάδι ψυχοπαθολογίας να μην έχει κανείς τηλέφωνο ακόμα κι αν δεν είχε την οικονομική δυνατότητα. Ήταν ικανοποιημένος μ’ αυτή την νέα εφεύρεση, σχεδόν λάτρευε την τεχνολογική εξέλιξη γιατί του επέτρεπε να επικοινωνεί με του ομοίους του χωρίς να χρειάζεται να βγαίνει από το ράντσο του και να έρχεται σε επαφή με τους άξεστους χωρικούς.
Καθώς δεν πίστευε στον Θεό αλλά ούτε και στον εαυτό του είχε εμπιστοσύνη (κατά βάθος) το αποκούμπι του, η παρηγοριά του, το πρόσκαιρο καταφύγιό του στην τρικυμία του φόβου του θανάτου, ήταν η τεχνολογία. Είχε τρεις φωνογράφους όπου άκουγε όπερα αν και δεν καταλάβαινε γρί, δύο φωτογραφικές μηχανές, σκοτεινό θάλαμο όπου εμφάνιζε τις φωτογραφίες που έβγαζε στον κήπο του, το μόνο μέρος εκτός κρεβατοκάμαρας όπου περνούσε λίγα λεπτά της ημέρας απαθανατίζοντας το αγαπημένο θέμα του, τα σαλιγκάρια. Σκόπευε να αγοράσει και μια μηχανή προβολής κινηματογραφικών ταινιών από την εταιρεία Lumiere, τόσο γιατί ήταν μια κορυφαία τεχνολογική εξέλιξη όσο και γιατί είχε μάθει ότι είχαν δημιουργηθεί ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ με θέμα το σαλιγκάρι. Ο συγγραφέας έλεγε είναι αυτάρκης σαν το σαλιγκάρι, κουβαλά όλο τον κόσμο του στην πλάτη του και προχωρά αργά αλλά σταθερά.
Ο γερασμένος υπηρέτης του έφερε το τηλέφωνο. Σχημάτισε έναν τριψήφιο αριθμό, το νούμερο του διευθυντή της σχολής Αγροτικής παραγωγής όπου οι άξεστοι αγρότες μάθαιναν δυο-τρία πράγματα για να γίνονται πιο χρήσιμοι στα κτήματα τα δικά του και των ανταγωνιστών του δυστυχώς.
Κατάπληκτος άκουσε ότι οι νεαροί σπουδαστές είχαν ξεσηκωθεί και ζητούσαν, οι τεμπέληδες, εκατό γραμμάρια ψωμί την ημέρα παραπάνω και-άκουσον άκουσον- να μην πληρώνουν για τα βιβλία που θα τους εξασφάλιζαν δουλειά στις φυτείες μπανάνας. Εξοργισμένος εκτόξευσε το πιάτο με τα κρουασάν στα μούτρα του γηραιού υπηρέτη ο οποίος δεν πρόλαβε να σκύψει με αποτέλεσμα ένα βαθύ θλαστικό τραύμα να προστεθεί στις αυλακιές του μετώπου του. Με μάτια θολωμένα από το αίμα ο γέρος μάζεψε το σπασμένο πιάτο και αποσύρθηκε χωρίς να πει λέξη. Ο ηλικιωμένος συγγραφέας φαινόταν πιο ήρεμος τώρα. Α τους βανδάλους, αναφώνησε. Βέβαια, που να βρουν τους καλούς τρόπους με την ποταπή ανατροφή που παίρνουν από τις εκφυλισμένες οικογένειές τους. Θα τηλεφωνήσω στον Don Colauzio να τον διατάξω να τους κατακεραυνώσει από την εφημερίδα μου. Η μάλλον το θέμα είναι σοβαρό, τέτοιες συμπεριφορές με εκθέτουν στις ξένες εταιρείες, πλήττεται η αξιοπιστία και ο πολιτισμός της χώρας. Θα γράψω ο ίδιος το άρθρο και θα του το υπαγορεύσω τηλεφωνικώς. Ας είναι καλά η τεχνολογία, μας προφυλάσσει από τους βαρβάρους.
Ο γέρο υπηρέτης αφού καθάρισε το τραύμα του και το έδεσε με μια γάζα, βγήκε για λίγο στον κήπο, από την πόρτα της κουζίνας. Η καλοκαιριάτικη μπόρα είχε σταματήσει και τα σαλιγκάρια ξεθάρρεψαν. Βρήκαν ένα μέρος ασφαλές και μασουλούσαν αυτάρεσκα τα φύλλα τους. Ευτυχώς, σκέφτηκε, το μόνο ίχνος που αφήνουν στον κόσμο είναι μια γλοιώδης γραμμή, η οποία σβήνει εύκολα.
Με αμείωτη ένταση συνεχίζονται από το Ισραήλ οι βομβαρδισμοί στο Λίβανο, ενώ σε εξέλιξη είναι η επιχείρηση μεταφοράς ξένων υπηκόων από την περιοχή.
