Peninsula Vulgaris

Στην ακτή της Βρετάνης υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται Peninsula Vulgaris. Σε μια αγροικία δίπλα στον γκρεμό δύο ώρες δρόμο με το κάρο από τον κοντινότερο οικισμό ζει εδώ και σαράντα χρόνια ο Ρολάνδος. Κανείς δεν γνωρίζει από πού ήρθε. Παιδί ακόμα τον περιμάζεψε ο γερο-Γκοριό ο τότε ένοικος της αγροικίας και τον κράτησε κοντά του σαν παραγιό. Με τα χρόνια ο γέρο-Γκοριό σκεφτόταν να υιοθετήσει τον μικρό Ρολάνδο η αδερφή του όμως που έμενε στον οικισμό και εποφθαλμιούσε την αγροικία του, τον απέτρεπε. Πως μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον που δεν ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια του, που μπορεί να είναι ένας αιρετικός Καλβινιστής η παιδί τσιγγάνων η και Εβραίος ακόμα, του έλεγε. Το τελευταίο δεν ήταν και τόσο πιθανό καθώς ο μικρός ήταν απερίτμητος.

Ο γερο-Γκοριό πέθανε ένα χρόνο μετά την αδερφή του η οποία ήταν επίσης άκληρη και ο ενήλικας πλέον Ρολάνδος έμεινε μόνος στον κόσμο για δεύτερη φορά. Ο χαρακτήρας του ήταν από την φύση του ακοινώνητος ίσως και λίγο καχύποπτος με τους ανθρώπους και το απομονωμένο και αφιλόξενο περιβάλλον της Peninsula Vulgaris τον ικανοποιούσε πλήρως. Είχε ένα μικρό κήπο όπου καλλιεργούσε γογγύλια και κραμβολάχανα και μια βαρκούλα για να ψαρεύει. Πήγαινε νύχτα συνήθως για ψάρεμα και έπαιρνε μαζί του το μπρούτζινο τηλεσκόπιο που είχε κληρονομήσει από τον γερο-Γκοριό. Τις ατελείωτες ώρες που περνούσε μέσα στη βάρκα του άρεσε να χαζεύει τα φώτα των πλοίων που ταξίδευαν σ’ εκείνες τις αφιλόξενες θάλασσες. Ήξερε ότι δεν τον έβλεπαν, η ύπαρξη τους όμως τον έκανε να αισθάνεται λιγότερο μόνος. Άλλες βραδιές που ο ουρανός ήταν λιγότερο συννεφιασμένος-γεγονός σπάνιο στη Βρετάνη- ο Ρολάνδος μελετούσε τους αστερισμούς, έχοντας ως οδηγό ένα παλιό βιβλίο Αστρολογίας. Του φαινόταν ενδιαφέρον να βρίσκει την θέση των αστερισμών, αν και χωρίς σημασία για τον ίδιο καθώς δεν γνώριζε ούτε την ημερομηνία ούτε την ώρα της γέννησης του. Αισθανόταν ότι ήταν ένας παρατηρητής του ουρανού και της θάλασσας.

Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ που συμπληρώνονταν δέκα χρόνια από τον θάνατο του γερο-Γκοριό, ο Ρολάνδος βαριόταν αφόρητα καθώς εδώ και μέρες η κακοκαιρία τον εμπόδιζε να πάει για ψάρεμα και οι δουλείες στον κήπο δεν ήταν αρκετές για να τον απασχολήσουν. Θα ήθελε να πάει για μια μπύρα στο πανδοχείο του χωριού μα χρήματα δεν υπήρχαν και ήταν μάλλον απίθανο να τον κεράσει κάποιος. Βγήκε λοιπόν έξω στο σκοτάδι το κρύο και την βροχή με το τηλεσκόπιό του ελπίζοντας ότι κάποιο πλοίο θα περνούσε αψηφώντας την κακοκαιρία από άγνοια για τους κινδύνους που κρύβουν οι θάλασσες της Βρετάνης ή από πλεονεξία ή –το συνηθέστερο- και για τους δύο λόγους. Πράγματι η τύχη ήταν με το μέρος του, αλλα σίγουρα όχι με το μέρος των ναυτικών που μέσα σε μια τέτοια κοσμοχαλασιά πάλευαν να κρατήσουν τον έλεγχο ενός τρικάταρτου στην άκρη της Peninsula προσφέροντας την δυστυχία τους για θέαμα στον ασκεπή Ρολάνδο. Το μέλλον τους ήταν προδιαγεγραμμένο σύντομα το σκάφος τους θα παραδιδόταν στην αγκαλιά του Ποσειδώνα και τα κορμιά όσων γλίτωναν από τον πνιγμό θα συντρίβονταν στα βράχια της Peninsula Vulgaris που δεν ονομάστηκε έτσι χωρίς λόγο.

Μια πρωτόγνωρη έξαψη κυρίευσε τον ερημίτη που με το μάτι κολλημένο στο τηλεσκόπιο παρακολουθούσε το χαροπάλεμα του σκάφους αψηφώντας τον παγωμένο αέρα και την βροχή που τον έδερναν. Από το μυαλό του πέρασε πρόσκαιρα η σκέψη να πάει στον οικισμό τρέχοντας, να τους ειδοποιήσει για το εύρημα του που δεν ήταν ορατό από εκεί καθώς το χωριό βρισκόταν στον μυχό του κόλπου, για να βγουν με καμιά σκούνα μήπως και σώσουν κανέναν. Η σκέψη αυτή τον βασάνισε για μερικά λεπτά. Μετά με αποφασιστικά βήματα μπήκε μέσα στο καλύβι του κα έπιασε να ζεσταίνει λίγη λαχανόσουπα. Χρειαζόταν κάτι να το ζεστάνει καθώς δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσο θα έμενε ακόμα έξω στην κακοκαιρία παρατηρώντας το θέαμα. Καθώς κατάπινε γρήγορα το άνοστο ζουμί σκεφτόταν ότι δεν ήταν σωστό να πάει ενάντια στο θέλημα του Θεού ή την άγνοια ή την πλεονεξία των ανθρώπων. Αυτός ήταν μόνο ένας παρατηρητής.