Λίγο πρίν την πρωτομαγιά.

Δεν τον ενδιέφερε πλέον ούτε να αναλύσει τι είναι φασισμός και αν συνδέεται με την αστική τάξη ούτε οι απόψεις του Alain Bandieu για την Ηθική και το δικαίωμα στο «μη κακό».Εκείνη τη στιγμή, οχι μόνο δεν τον ένοιαζε ο ρόλος του κλήρου μα ευχόταν ακόμη να μπορούσε να πίστευε όπως οι παλιότεροι άνθρωποι-μα δεν μπορούσε-για να γυρέψει παρηγοριά στην προσευχή. Ούτε ήθελε να πιει και να καταφύγει στην λήθη της μέθης. Είχε πετύχει μετά από ένα χρόνο απομάκρυνσης να μείνει για μια βδομάδα με τα παιδιά του κι αυτή η εβδομάδα την επόμενη μέρα τελείωνε. Αισθανόταν άβουλος σαν τον Λένυ στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» και το μέτωπό του γέμιζε γραμμές. Σκεφτόταν τον προηγούμενο γάμο του πατέρα του για τον οποίο έμαθε για πρώτη φορά πρίν από μερικές εβδομάδες(sic).Έβγαινε στο μπαλκόνι, κάπνιζε τσιγάρα, ξαναγύριζε, καθάριζε τα γυαλιά του και κατέληγε πως ούτε και το κρυφό παρελθόν του πατέρα του είχε κάποια επίδραση σ΄αυτόν. Αισθανόταν πως για δεύτερη φορά στην ζωή του έπρεπε να αναπροσδιορίσει τους στόχους του, να απαλλαγεί απ’ ότι δεν άξιζε και να κρατήσει τα σημαντικά, όποιο κι αν ήταν το τίμημα.