οι φίλοι μου

Με κατηγορούν ότι κάνω παρέα με ανθρώπους περιθωριακούς, αταίριαστους, με ανθρώπους με ακραία στοιχεία. Με κάτι γιατρούς που δεν παίρνουν ποτέ φακελάκι, με πολύ χοντρούς, με πολύ άσχημους, με ηλικιωμένες ακτιβίστριες, με πολύ μορφωμένους, με τελείως αμόρφωτους, με εκπαιδευτές καναρινιών, με επαγγελματίες τζογαδόρους, με baby sitters σκύλων, με αρειμάνιους. Ναι, μου αρέσουν και οι Πολωνέζες στιπτιζούδες και οι οικιακοί βοηθοί από την Αιθιοπία, λατρεύω τις ανορεκτικές κοπέλες, τις χυμώδεις μανικιουρίστες, αυτούς που νοσταλγούν την θητεία τους στον προσκοπισμό, τους εκ γενετής νάνους, τους εξαδάχτυλους, τους δασύτριχους έως λυκανθρωπισμού, τους νεατερντάλιους, τους κυφοσκωλιωτικούς, αυτούς που έχουν λαγώχειλος η και λυκόστομα, τους μεγαλακρικούς, τους παράφωνους,τις οδαλίσκες, τους αλλήθωρους, τις πανύψηλες μογγόλες, τις χαμηλοκώλες με κολάν, τους δον ζουάν, τους fruit cake ερωτευμένους, τους κοιλαράδες με το παντελόνι που κουμπώνει στην μασχάλη, τους ερασιτέχνες ψαροντουφεκάδες, τους παραπληγικούς μαραθωνοδρόμους, τους συλλέκτες ευτελών αντικειμένων,τους σαλταδόρους, τις ταξιτζούδες, τους κρουπιέρηδες, τους αλιείς μαργαριταριών, τους ιεραπόστολους άγνωστων θεών, τους σαλτιμπάγκους, τους συνοικιακούς κομμωτές.

Δεν είμαι μέλος της "Λέσχης Αλλόκοτων Επαγγελμάτων" του Τσέστερτον, εκτιμώ όμως αυτούς που "αποκλίνοντας" ανακαλύπτουν κάτι τελείως πρωτότυπο και προσωπικό και δημιουργούν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Αυτοί δέχονται τους άλλους προαιρετικά, αυτοί βλέπουν τους άλλους όπως πραγματικά είναι και όχι ως αξεσουάρ. Αυτούς μπορώ να κοιτάζω με τα μάτια ορθάνοιχτα.